Hemelvaartdag, deze dag zou het moeten gaan worden voor mij.

Krapweg een maand geleden had ik mijzelf na veel inlezen en proefvaren een nieuwe kajak cadeau gedaan en ik keek er al een week naar uit om samen met mijn nieuwe rode PE vriend De Berkel te gaan bevaren. De vooruitzichten waren goed en zelfs een enkel buitje zou mij niet van mijn stuk brengen. Via de Anax app kwamen er al wat oproepjes om te gaan varen die dag, maar ik had besloten deze dag alleen te gaan varen en lekker op mijzelf te zijn.

De voorpret is eigenlijk al een heel avontuur op zich. De weersberichten in de gaten houden, je eten en drinken voor die dag in orde maken, je dakdragers alvast op de auto bevestigen en een goede opstapplek vinden, of heet het eigenlijk een instapplek? Deze opstapplek was inmiddels gevonden, ik zou via een vissteiger het water gaan betreden, vlakbij de mooie Zutphense watertoren. De avond voor Hemelvaartdag lag zoals gebruikelijk de eettafel al rijkelijk gevuld met allerlei kajakspulletjes.
Snacks, gadgets, dé verpakte rookworst, thermosflessen en kleding, netjes gesorteerd en uitgestald, een feest voor het oog!

Ik zou vroeg mijn bed uit gaan want vooral in de ochtend werd er zon voorspeld. Wanneer de zon schijnt, in combinatie met de ochtend, is de wereld sowieso een heel stuk mooier. De natuurlijke geluiden, de geuren, de kleuren, alles is anders. Ik was al vroeg wakker die ochtend, dus missie 1 was al geslaagd. Op naar het botenhuis!
Eenmaal aangekomen, was ik niet de eerste. Er waren meer clubleden die deze dag een mooie tocht hadden ingepland. Gelukkig was er daardoor ook een helpende hand om eenvoudig de kajak op het dak van mijn auto plaatsen. Mijn advies is om altijd een handje te vragen als er iemand in de buurt is, want een verkeerde beweging zit in een klein hoekje. Daarnaast kreeg ik gelijk een goede tip voor het aanschaffen van een Loader Laad-Hulp, zodat ik in mijn eentje de kajak makkelijker op mijn dakdragers kan plaatsen wanneer ik alleen ben. Heerlijk die clubleden die jaren ervaring hebben, daar vind je de goede tips en tricks!
Aangekomen bij De Berkel kreeg ik de kajak vrij eenvoudig van mijn dak. Check, dubbelcheck, heb ik alles bij mij? Genoeg volume in de boot dus inladen maar die spullen waaronder de thermoskan met hete koffie. Én een extra thermoskan met heet water, waarin de welbekende verpakte rookworst zichzelf al lekker zat klaar te garen voor in de lunch straks. Kajak op het karretje, op naar de vissteiger! Ondanks dat het pas half negen was kon de Anorak al wel uit, de temperatuur was goed, zeker nu het zwemvest er ook bij aan ging. Ik had geen plan of eindbestemming voor die dag, ik zou wel zien hoever ik zou komen. Ik wilde vooral gaan genieten van deze dag. En dat is gelukt!

Op mijn gemak maakte ik rustige slagen en kronkelde zo de Berkel af, langs bruggetjes en mooie vergezichten. Het water stond hoog want bij het eerste sluisje in Eefde lag de steiger zelfs onder water. Uitstappen, kajak de kant op trekken, karretje eronder, naar de andere kant, karretje eronderuit en instappen maar weer. Onderweg stoven de ganzen, opgeschrikt door het in hun ogen rode PE gevaarte, over het water voor mij uit, hun jongen in blinde paniek achterlatend. Terwijl de eendjes ongestoord bleven ronddobberen en als ze het hadden gekund mij zelfs een fijne dag hadden toegewenst. Vreemde vogels toch die ganzen.. Ondertussen bewaakten de meerkoetjes hun nesten met verve en gleden de futen met jongen op hun rug langzaam langs mijn kajak. De zon scheen, de volgens floten, ik zat comfortabel, mijn dag kon nu al niet meer stuk. Aangekomen bij sluis nummer twee. De stroming vanuit deze sluis was zo sterk dat ik onmogelijk in mijn eentje de steiger kon opkomen, ik werd door de stevige stroming steeds over dwars gegooid met mijn boot, dus ik besloot om er aan de andere kant de uit te gaan. Geen eenvoudig missie gezien de steile wand en het vele riet, maar waar een wil is, is een weg. Kajak aan de kant trekken, karretje eronder, naar de andere kant, karretje er weer onderuit en verder. Maar eerst een warme bak koffie alvorens mijn weg te vervolgen. Op richting Almen.

Dit gedeelte was voor mij nieuw en ik heb ervan genoten! Slingerend langs de weilanden en moerasachtige gebieden gleed ik verder over het water en plots voer ik bijna oog in oog met een lepelaar! Nou ja, er zat zeker nog een dikke 25 meter tussen ons, maar ik vond het prachtig om te zien. Met zijn platte bek filterde hij, of een zij, het water op zoek naar voedsel. Vlak ernaast zwommen twee zwanen gracieus en kalm over het water. Dit jaar pas heb ik sowieso voor het eerst een lepelaar in het echt gezien. Daarvoor kende ik deze vogel alleen uit de boekjes ‘wat vliegt daar’ die ik vroeger toen ik klein was samen met mijn vader eindeloos doorbladerde. Ik vond het altijd een fascinerende vogel om te zien, en dat is het zeker, prachtig!

Zo slingerde ik verder over de Berkel richting Almen en ik waande mij soms echt even op de Weerribben, nog geen 10 km van Zutphen vandaan.. Niet veel verder, lunchtijd, tijd voor het broodje warme rookworst!

Na de lunch voer ik nog een stukje verder richting Almen en daar aangekomen was er een derde sluis. Even kijken hoe laat het was, want ik moest ook nog terug. Daarnaast was ik net hersteld van rugklachten eerder die week, dus niet overdrijven. Tot nu toe zat ik nog zonder enige vorm van klachten in mijn nieuwe boot en genoot met volle teugen van deze dag. Tijd om aan de terugweg te beginnen. Uiteraard kwam ik dezelfde lepelaar tegen, ooievaars, eendjes, futen en een enkele visser die mij hartelijk begroette en aangaf dat het hem ook wel lekker leek in zo’n kajak. Ik kon dat alleen maar beamen en wenste hem een mooie dag toe. Aangekomen bij de sluis dronk ik nog een bak koffie en besloot om wederom via de andere kant het water in te gaan aangezien de stroming nog steeds erg heftig was. En al helemaal nadat ik een familie met kinderen een grote open kano zag aanleggen in de hevige stroming om even later de vader van het gezin haastig zijn kleding uit te zien trekken en vervolgens in zijn boxershort 3 verloren peddels achterna te zien zwemmen. Ik heb ze geholpen om de grote kano aan wal te trekken en besloot zelf weer verder te gaan. Met de stroming in de rug was het nog ontspannender en aangekomen bij de sluis in Eefde ontdekte ik dat 1 van mijn kleine dekluiken was verdwenen. Nee toch, het zal toch niet!? ’s Ochtends bij het clubhuis gaf ik nog aan dat ik binnenkort touwen aan de luiken moest maken, potverdikkie!

Tijd voor een work-out dan maar, het was toch prachtig weer. Terug naar de sluis waar ik in het riet en de steile helling het water weer was ingegaan. Ik moest en zou dit luik terugvinden dus peddelde ik met stevige slagen weer stroomopwaarts. Onderweg kwam ik het gezin in de grote kajak tegen en vroeg of ze toevallig mijn dekluik waren tegengekomen. De vader, ondertussen opdrogend in de zon, kon dit helaas niet bevestigen. Verder peddelen dus en onderweg alle overhangende takken in het water checken of het dekluik wellicht daar tegenaan lag te dobberen. Eenmaal aangekomen bij de sluis de hele instaplocatie gecheckt en gedubbelcheckt, helaas zonder succes. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan, net een nieuwe boot en nu al een luik kwijt. Er waren nog twee dames met een opblaaskajak De Berkel aan het bevaren en ook zij waren onderweg niets tegengekomen. Tijd om het te accepteren en een nieuw luik te bestellen als ik thuis zou zijn. Nog geen 5 peddelslagen op de terugweg verder riep één van de dames; ‘hey, HIER is je dagluik!!’ Lag het luik toch aan de overzijde waar ik het gezin even daarvoor had geholpen om hun grote kano uit het water te tillen. Karma? ;)
Ik was echt superblij en voer opnieuw op mijn dooie gemak in de warme zon terug naar Eefde richting Zutphen. Kajak uit het water, karretje eronder, naar de andere kant van de sluis, karretje er weer onderuit en verder varend naar de aanlegsteiger bij de Watertoren in Zutphen. Onderweg kwam ik nog enkele toeristen tegen die net waren begonnen aan hun tochtje in een gehuurde kajak. Voor mijn gevoel had ik er al een hele dag op zitten, en dat was ook zo. Eenmaal aangekomen bij de steiger werd deze bezet door een visser, maar hij maakte graag een metertje extra vrij zodat ik toch via deze steiger het water uit kon. Nog even een gezellig praatje met hem gemaakt, aardige vent!

Karretje weer onder de kajak en richting mijn auto. De kajak in mijn eentje zorgvuldig en voorzichtig op de dakdragers gehesen en richting het clubgebouw van Anax. Daar aangekomen de kajak schoongespoten en op schap gelegd. Nog even gekletst met een paar clubleden die over de Rijn en IJssel een tocht van maar liefst 50 km hadden afgelegd die dag! Op naar huis, lekker douchen en de foto’s en filmbeelden die ik die dag had geschoten op mijn gemak bekijken en nagenieten.
Het was een prachtige Hemelvaardag!